Mikrognacja żuchwy
Mikrognacja żuchwy, zwana też mikrogenią oraz hipoplazją, jest wadą szkieletu czaszkowo-twarzowego, w wyniku której dolna szczęka zostaje przesunięta w tył, względem szczęki górnej. Przekłada się to na wadę zgryzu, w wyniku której zęby górne zakrywają dolne podczas zamknięcia ust, zamiast stykać się z nimi. Powoduje to nie tylko problem z samym zgryzem, ale też ogólnym naszym wyglądem, samooceną. Rysy twarzy zostają w końcu zaburzone, z czym wiele osób nie będzie się czuć z wiekiem zbyt komfortowo. W tym artykule, zajmiemy się omówieniem tego schorzenia.
Objawy
- Cofnięcie się szczęki dolnej
- Niedomykanie warg
- Wystawanie górnych siekaczy ponad wargi
- Zaburzenia w rysach twarzy – cofnięta bródka, słabo podparta górna warga (zmniejszona optycznie), powiększony nos
Sama mikrognacja żuchwy jest wadą wrodzoną. W niektórych przypadkach może też ona powodować, że język nie mieści się w jamie ustnej, co może doprowadzić do błędnego zdiagnozowania tego przypadku jako makroglosji, czyli jego powiększenia. W rzeczywistości, język jest normalny, lecz nie ma on dość miejsca, aby móc nie wystawać poza wargi. Jest to poważny problem, ponieważ oprócz nieestetycznego wyglądu, wystający język łatwo się wysusza, co może doprowadzić do jego podrażnień, a nawet martwicy.
Mikrognacja może być powodowana przez zespół Downa, zespół Turnera, zespół Pierre’a-Robina, zespół Silvera-Russella, zespół Pataua, zespół kociego krzyku oraz zespół Marfana. W przypadku zespołu kociego krzyku, mikrognacji towarzyszy też mikrocefalia, czyli ogólne pomniejszenie głowy.
Leczenie
Chociaż hipoplazja żuchwy jest uznawana za schorzenie II klasy szkieletowej podtypu A według Angle’a, jej diagnoza może być niekiedy utrudniona ze względu na zęby przednie i ich dotylne ustawienie. Wielu lekarzy decyduje się wówczas na leczenie za pomocą ekstrakcji zębów. W tym celu, usunięte zostają zęby boczne, najczęściej przedtrzonowce, umieszczone przy zębach przednich. Następnie, za pomocą leczenia ortodontycznego, cofa się kły i siekacze. Nie jest to jednak najlepsza metoda leczenia – nie tylko pozbawia ona pacjenta części zębów, ale zaburza też jeszcze mocniej jego rysy twarzy, pomimo poprawy zwarcia zębów.
Jakie leczenie jest zatem zalecane, aby pacjentowi żyło się lepiej? Najlepszym wyjściem jest tu zespołowe leczenie ortodontyczno-chirurgiczne. Kuracja jest wieloetapowa i trwa kilka miesięcy. Na początek, pacjentowi zakłada się aparat stały, który w przeciągu następnych miesięcy będzie wyrównywać ustawienie zębów. Po zakończeniu procedury, chirurg przecina kość żuchwy aby ustawić ją tak, by możliwy był prawidłowy zgryz, zwany I klasą zgryzową wg. Angle’a. Leczenie to sprawia, że pacjent jest zdolny do prawidłowego funkcjonowania, zaś jego rysy twarzy nie pogarszają się.
