Dentinogenesis Imperfecta
Dentinogenesis Imperfecta to genetyczne zaburzenie rozwoju zęba, w wyniku którego dochodzi do dysplazji zębiny, przez co zęby stają się mocno odbarwione (najczęściej na niebiesko-szary lub żółto-brązowy kolor) oraz przezroczyste. Uzębienie pacjenta jest też bardzo słabe, podatne na starcie, złamania i wypadnięcie.
Sama choroba ma najczęściej podłoże genetyczne, aczkolwiek istnieją rzadkie przypadki, kiedy dochodzi do niej w wyniku zaburzeń w przyswajaniu wapna przez organizm. Dentinogenesis imperfecta dotyka zarówno żeby mleczne, jak i stałe, mutując chromosom 4q21, wchodzący w skład jednego z genów zębiny. Na schorzenie to choruje 1 na 6000/8000 osób.
Charakterystyka Dentinogenesis Imperfecta
Jak wspomnieliśmy wcześniej, pierwszą rzeczą, która rzuca się w oczy w przypadku zębów dotkniętych tą chorobą, jest ich kolor, który potrafi niekiedy wkraczać na tereny rzadko przebyte przez zęby, czyli odcienie niebieskiego.
Sam kolor nie jest jedyną rzeczą, która powinna nas zaalarmować. DI dzielimy na dwa rodzaje: typ I i typ II. W typie I, objawy choroby są widoczniejsze w przypadku zębów mlecznych. Odmiana ta występuje wespół z innym schorzeniem, Osteogenesis imperfecta. W typie II, zarówno uzębienie mleczne, jak i stałe wykazuje odejścia od normy w wyraźny sposób. Schorzenie to pojawia się u ludzi, którzy nie cierpią na inne choroby dziedziczne.
Szkliwo zębów zostaje utracone przeważnie w młodym wieku, przez wady w regionie, łączącym je z zębiną. Pomimo tego objawu, same zęby nie są bardziej narażone na próchnicę, niż zęby zdrowe. Pacjenci chorzy na dentinogenesis imperfecta często cierpią jednak z powodu ropni, spowodowanych zniszczeniami w strukturze miazgi oraz jej wystawieniu na bezpośrednie uszkodzenia w koronie zęba. W celu ich usunięcia, konieczne są zabiegi chirurgiczne.
Czasami w zębinie możemy zauważyć ondoblasty. Kanaliki zębinowe są nieregularnego kształtu, o powiększonej średnicy.
Diagnoza
Istnieje kilka cech wspólnych, które DI typu I i II wykazują podczas radiografii:
- Komora zębinowa zostaje kompletnie zniszczona, podobnie jak kanały zęba
- Korony są wypukłe, ze zwężonymi szyjkami
- Kanały zęba są skrócone, o zaokrąglonych końcach
Rzadszą odmianą choroby są też zęby muszelkowe, czyli Dentinogenesis Imperfecta typu III. Zębina jest tu bardzo rzadka w swej konsystencji, zaś jej komora jest ogromna, wykraczająca grubo ponad normę, co wyraźnie widać na radiografie.
Leczenie Dentinogenesis Imperfecta
U pacjenta chorego na to schorzenie, pod uwagę bierze się wszystko – od samej estetyki zębów, po działania zapobiegawcze i odbudowujące. Zadbanie o estetykę pozwala nam uniknąć nieprawidłowości w rysach twarzy pacjenta, spowodowanych nachodzeniem na siebie szczęki górnej i dolnej.
Działania zapobiegawcze ograniczają dalsze zmiany wewnątrz zębiny, co pozwala na skuteczniejsze leczenie kanałowe w przyszłości, ze względu na mniejsze odkształcenia kanałów. Samo leczenie kanałowe przebiega tak samo, jak w przypadku zębów zdrowych. Dentysta musi jednak wziąć pod uwagę stan zęba – czasem zdarza się bowiem, że jest on zbyt słaby, aby móc służyć pacjentowi po zakończonym leczeniu.
Aby zachować zęby pacjenta, na ogół stosujemy korony stalowe, które zastępują utracone fragmenty uzębienia. Rozwiązanie to dotyczy jednak głównie zębów najbardziej zniszczonych. W większości przypadków, w ruch idą korony z kompozytu lub porcelany. Możemy też zastosować bonding, pokrywając chore szkliwo lekką warstwą. Nadaje to zębom bielszy wygląd i chroni je przed uszkodzeniami.
Pamiętajmy jednak, że ze względu na osłabienie zębów, pacjentom z DI nie zakłada się aparatów nazębnych oraz mostków. Powodują one bowiem jeszcze więcej szkód. Wybielanie zębów również nie jest wskazane.
Dentinogenesis imperfecta to schorzenie, które wymaga od nas ogromnej ostrożności. Nierzadko należy bowiem ocenić, czy ząb w ogóle jest wart leczenia. W przeciwnym razie, pacjent trafi do nas ponownie, zaś nam pozostanie jedynie zaproponować mu protezę częściową lub implant. Na szczęście, przypadłość ta jest naprawdę rzadka.
