Taurodontyzm
Taurodontyzm – termin taurodontyzm został wprowadzony przez Arthura Keitha w 1913 r., nazywany inaczej zębami jak u byka lub konia. Jest to anomalia rozwojowa, w której rozwidlenie korzeni zębowych jest przesunięte w kierunku ich wierzchołków, a korpus korony ulega przez to wydłużeniu i nie zwęża się w okolicy szyjki zęba. Najczęściej występuje u pacjentów z zespołem Klinefeltera oraz w zespołach wad wrodzonych, takich jak: zespół Downa lub u osób z rozszczepem wargi i podniebienia. Oszacowano, że pojawia się on w 19,4%-55% przypadków. Występowanie taurodontyzmu u osób ogólnie zdrowych zależy od różnic rasowych. Częstość występowania wydłużenia komory miazgi zębów wielokorzeniowych jest najmniejsza wśród Europejczyków, a największa wśród czarnej ludności Afryki.
Diagnoza i leczenie taurodontyzmu
U osób z rozszczepem podniebienia i wargi towarzyszy wiele nieprawidłowości zębowych. Wśród nich obserwuje się często zaburzenia liczby zębów w postaci hipo− lub hiperdoncji, zmiany położenia i hipoplazję szkliwa. Często występują także zaburzenia kształtu zębów, zwłaszcza górnych siekaczy.
U dzieci z rozszczepem wargi, wyrostka zębodołowego i podniebienia znacznie częściej zaobserwowano występowanie taurodontyzmu. Schorzenie to częściej dotyczy stałych niż mlecznych zębów trzonowych. Za przyczynę powstawania takich zaburzeń morfologii zęba uznaje się nieprawidłową proliferację nabłonka pochewki Hertwiga we wczesnym stadium tworzenia korzenia. Badania dowiodły, że ta cecha może być dziedziczona.
Nieprawidłowość tę rozpoznaje się głównie na zdjęciach rentgenowskich uzębienia. Autorzy wyróżniają trzy stopnie nasilenia wady: hipotaurodontyzm, mezotaurodontyzm i hipertaurodontyzm. Z jednej strony pomaga w identyfikacji wielu wad wrodzonych, a z drugiej występowanie tej cechy może mieć istotny wpływ na przebieg leczenia stomatologicznego pacjenta. W trakcie leczenia ortodontycznego zęby taurdontyczne mogą wykazywać nadmierną resorpcję korzeni.
